Let's have a party

 Vandaag is het de verjaardag van mijn dochter. 
3 jaar al... 
En een echte peuter, kwebbelend en vrolijk door het leven huppelend. 

Ze zeggen dat ze op mij lijkt. Mini - me. 
Daar word ik enerzijds heel blij van, en anderzijds...
Hoe hard ik hoop dat het leven voor haar meer en beter in petto heeft. 
Hoe hard ik hoop dat zij niet zo wordt als mij, dat zij het beter heeft.
Dat ze geen miserie heeft elke dag, geen al te grote zorgen. 

En dat ze al haar grote dromen kan najagen en waarmaken. 
Dat ze haar hart kan volgen, en dat het haar geluk brengt, overal waar ze gaat. 

Dat ze de liefde van haar leven mag vinden. Het prachtige sprookje waar ik zo lang in heb geloofd. 

Alles zal ik doen, wat ik kan, wat in mijn macht nog ligt, om haar dat te geven. 
Zij is de reden waarom ik doorga. 

Zij is mijn kracht. 

Ik leer het haar, om te dromen, om haar hart te volgen. Ik leer het haar, om naar haar eigen stem te luisteren, en om haar eigen stem te laten horen. 
Zij zal gelukkig zijn. Zij zal alles hebben, wat ik nooit heb gehad. 

Gisteren dus... haar feest! Wat was ze blij en gelukkig!
Al die ballonnen, mooie, glinsterende ballonnen in alle kleuren en een grote 3! 
Mooie taarten, lekkere taarten. 
Kaarsjes blazen en cadeautjes openmaken. 

Gelukkig was ze. Gewoon puur en onschuldig. 
Wat genoot ik ervan om ernaar te kijken. 
En wat trots was ik met mijn mooie, grote taarten en versieringen en mijn cadeautjes voor haar. 

En toch... zat ik er zelf een beetje bij als een buitenstaander. 
Ik kan me niet zoveel van de gesprekken herinneren. 
Alleen een gevoel. 
Het gevoel van een teleurstelling te zijn. 
Ik hoor de succesverhalen en de grote dromen van mijn familie, en ik gun hen die heel hard, echt waar. 
Maar het feit dat ik zo in de mist ben gegaan, drukte nog harder op mij. 
Werd uitvergroot. 
Stroom van opmerkingen die anderen heel erg nadrukkelijk de hemel inprijzen, terwijl ik zoveel beter weet... maar ik moet zwijgen. 
Ik heb soms zo hard een schouderklopje nodig, of eens een klein complimentje zou ook al tof zijn, maar niemand die iets zei over de mooie ballonnen, de lekkere taart, ... . 
Integendeel, de taart was vorig jaar toch wel veel lekkerder. Niet 1 x, niet 2 x, maar echt 10 keer heb ik het moeten horen. 

Als ik een grapje maak, als ik een opmerking geef of iets zeg, krijg ik al direct een blik van, "zwijg maar jij" , of een sneue opmerking die me zo klein maakt. 

Soms heb ik zin om te vluchten. Ver weg. Weg van alles, weg van iedereen. Gewoon, mijn dochter en ik. 
Een nieuw begin maken, nieuwe mensen, nieuwe omgeving. Alles achter mij laten. 
Misschien doe ik het wel eens... wie weet. Op een dag...

3 jaar geleden... wat een dag, wat een moment. Ik zal het nooit vergeten. 
Mijn lieve meisje op de wereld. Mijn mooiste meisje van de wereld. 

Her and me... we gaan samen door, hand in hand, hart in hart...
Lachend en zingend en huppelend door zonnestralen heen naar een mooier bestaan. 

Liefs 

Jessie