Mensen

 Familie, vrienden, alle mensen die het weten, hebben mij geholpen in mijn herstelverhaal, en doen dat ook nog steeds. 
De ene op een andere manier dan de andere. 

Enkele mensen houden mijn financiën in de gaten, anderen zijn er eerder mentaal en emotioneel. 

Ik ben super, super dankbaar voor alle mensen die er voor me geweest zijn, en nog steeds zijn. 

Maar soms.... komt er ook heel wat frustratie opborrelen bij mij. 

Mensen denken dat het alleen om geld gaat, maar eigenlijk is het belangrijkste van deze reis, een gezonde, sterke,  emotionele en mentale wereld voor mij. 

Zo weinig mensen vragen hoe het gaat met mij? Hoe ik het stel, hoe ik er mee om ga, hoe het lukt of werkt, de zelfhulpgroep, .... 
Sommigen hebben het zelfs nog nooit gevraagd... 

Ik ervaar op vandaag soms zoveel frustatie in mijn relaties. 

Er zijn mensen, in mijn zeer nabije omgeving, die me zo klein en nietig kunnen laten voelen, me vernederen soms. 
Mensen die insinueren, all the time.
Of het is toch het enige wat er uit komt als het daarover gaat. 

Mensen die mij nog nooit gevraagd hebben hoe ik me voel, die me nog nooit getroost hebben, maar die de eerste in de rij staan om mijn hele leven over te nemen.
Om mij het zwijgen op te leggen bijvoorbeeld tijdens een gesprek, over volledig iets anders, maar ik mag niets meer zeggen.
Want wat ik zeg trekt op niks meer. Ik ben dom. Onwetend. Ik doe er niet meer toe. 
Ik ben niets meer waard, gewoon een teleurstelling en faling, die moet opgelost worden, en die vooral onzichtbaar moet zijn en zwijgen. 

Mensen waar ik zoveel van hou, maar waar ik minder en minder de behoefte aan heb er nog enige connectie mee te maken. 
Want alles wat ik geef, doe, zeg, beleef, .... alles is niets meer. 

Ik heb er zoveel verdriet over, maar ik weet dat ik dit zelf niet kan controleren, niet in de hand heb.
Dus ik probeer afstand te nemen. Hoe zwaar het ook is, hoeveel verdriet het me ook doet. 

Maar ik ben nog steeds ik.
En ik ben goed genoeg.
Ik ben fantastisch!
En wat ik te vertellen heb, of ervaar, meemaak, mijn meningen, mijn waardes, ze doen er verd...me toe!!

Laat me zijn wie ik ben, wie ik wil zijn, wie ik aan het worden ben. Asjeblieft!!!

Aan iedereen die zich net zo voelt, weet dat het niet jouw schuld is.... en weet dat je je eigen emoties moet sturen naar dankbaarheid, laat het verdriet gewoon zijn, zoals het is. 

Liefs

Jessie