Rien ne va plus

 Ik ben een jaar of 8.  Een weekendnamiddag, ik denk een zondagnamiddag, mag ik bij de buren op de schommel.  Schommelen was het liefste wat ik deed.  Uren kon ik zwieren, op en neer, met de wind in het haar, en in gedachten verzonken.  Zondagnamiddag, ben ik helemaal alleen in de voortuin van de buren, aan het schommelen.  De zon is al laag en de stralen piepen overal, door duizenden openingen van de boom voor me.  Schaduwen die met me meewiegen.  En toen al, toen al kon ik wegzakken in melancholie.  Een soort van tristesse die zich van me meester maakt, en ik voel, heel diep in mijn hart.  Dat heb ik altijd gehad. Ook in periodes in mijn leven die heel goed gingen en ik heel erg gelukkig was, kon ik zo'n momenten hebben.  De mooiste momenten van de dag, de momenten dat ik het meeste "voel", zijn bij zonsopgang en zonsondergang. De schemering eigenlijk.  Misschien omdat het zo'n vergankelijke momenten zijn...  Het is ergens ook mooi. Dat intense voelen.  Where the mi

 Liar Liar Dat ben ik, of beter gezegd, dat was ik, maar dan toch ook weer niet.  Heel snel tijdens mijn grote val, heb ik geleerd te manipuleren als een meester, heb ik de kunsten van verhalen verzinnen eigen gemaakt, ben ik een genie geworden, in het creatief zijn...  Liegen werd een tweede natuur, iedereen geloofde me, zonder vragen.  En ik geloofde mezelf bijna...  Zo erg was het.  Ik denk dat dit iets is, wat mijn naasten nog het meeste raken. Dat ik zo staalhard maanden, jaren, heb gelogen. Elke dag.  Hun vertrouwen, heb ik keer op keer op keer beschaamd.  Het is gek, hoe ze eigenlijk van het gokken zelf, van de verslaving waarvan ik herstellende ben, hoe ik ten prooi ben gevallen, minder wakker liggen. Ik bedoel, ze vinden het heel erg, en het breekt hun harten en het doet hun pijn, natuurlijk!! Maar ze zijn er niet boos om....  Waar ze wel boos om zijn, of geweest zijn, is dat ik zelf zo weinig vertrouwen heb gehad in hen.  Het doet hun pijn, om te weten dat ik dacht, dat ze mi

 Iets meer dan een jaar geleden...  Toen was ik op de kop af, een jaar de hel van de verslaving ingetuimeld, kreeg ik een kans.  Er was iemand op de hoogte, 1 iemand maar, en die wou me helpen.  Met veel geld..  Ik was totaal in de wolken, in de zevende hemel, en zeer gelukkig.  Want...  Ik zou volledig schuldenvrij worden, en bovendien een aardig extraatje hebben.  Een kans om helemaal opnieuw te beginnen, te stoppen met gokken voor altijd, en terug gelukkig te worden.  Ik zou ook niet meer moéten gokken, want ik zou nu alle schulden kunnen aflossen, dus waarom zou ik dat in godsnaam nog doen?  Grote plannen..  Grote mislukking... Want de dag, dat het geld op mijn rekening kwam, heb ik er slechts een fractie van gebruikt voor het betalen van hoognodige zaken,  Na 24 uur, was het geld weg... Vreemd hoe veerkrachtig we dan kunnen zijn. Even de put in, onwezenlijk gevoel, maar goed!!  We gaan door eh!! Het moet, en alles komt wel goed. Geen probleem! Voila. Blind...  Blind zijn we in de

 Nu reeds een tijdje gokvrij...  En het gekke is, ik raak er toch soms zo moeilijk vanaf in mijn hoofd.  Mijn hoofd denkt nog vaak aan gokken, aan die mooie, luid tinkelende, fel gekleurde kast... Mijn dikke vriend, die me zo hard in de steek heeft gelaten, die me zo belogen en bedrogen heeft.  Mijn partner, elke dag, elk uur, elke minuut en elke seconde, 2 jaar lang.  Hoe kan je die zomaar vergeten en loslaten?  Maar het moest. Het was een toxische relatie, eentje die heel vernietigend is, en eentje die 100% zeker mijn dood zou geworden zijn.  Nu voel ik mij heel vaak alleen. Zonder mijn vriend, die mijn vriend niet is, maar mijn ergste vijand.  Ik probeer heel hard om mijn leven te hernemen en alles te vergeten.  Maar ik moet echt leren, dat alles vergeten niet kan.  Want elke dag, draag ik zware gevolgen van wat er is gebeurd. Niet alleen financieel, maar zeker ook mentaal.  Ik ben gebroken, nog steeds en soms heel erg.  Spijt en schaamte maken me kapot vanbinnen. Onmacht en frustat