Rien ne va plus

 Mijn eigen online business, is ook mijn trots en mijn grootste hobby op dit moment.  Het houdt mijn gedachten bezig, ik kan me erin "smijten" en ik haal er veel uit. Misschien niet echt financieel nog op dit moment, ik ben aan het bouwen, maar zoveel andere dingen waar ik ontzettend dankbaar voor ben.  Vriendschappen, mooie vriendschappen, mensen die mijn schaduw niet kennen.  Maar ik ben er zeker van, wanneer de dag komt, en ik hen alles vertel, de vriendschap zal blijven.  Meer nog, ik ben er haast van overtuigd, in deze groep, dat ik niet de enige ben.  Het is misschien raar, maar ik heb er precies een voelsprietje voor.  Gisteren en vandaag waren we met ons hechte groepje naar een event van ons partnerbedrijf.  We waren constant samen, in de auto, aan tafel, in de hotelkamer, .. En dan gaan mijn ogen plots open.  Ik ben heus niet de enige met problemen, en zeker niet de enige met financiële problemen.  Luisterend naar hen, besef ik dat ik zo opga in mijn eigen wereld, mi

Een paar maanden geleden was ik gevangen in de strengen van de casino's. Ik zwierde en ik zwaaide, maar ik raakte almaar meer in nesten...   Vandaag zijn die strengen aan het loskomen, vandaag zwaai en zwier ik niet meer, maar ontwar ik de knopen, langzaam maar zeker... Hier kom ik vrij van...!  Maar ik voel en ben zo erg gevangen op andere vlakken, ik heb totaal geen vrijheid meer..  Elke stap die ik zet, wordt met argusogen bekeken door vooral mijn papa, ook mijn zus, maar misschien in net iets mindere mate. Altijd is hij precies boos ook, ik loop op eierschelpen voor hem, elke dag.  Ik mag nergens naar toe, of ik krijg commentaar, zou je dat nu wel doen? Dat kost toch geld? Blijf gewoon thuis.  Iets kopen? Neenee, gebruik je geld maar voor iets beters! Elke minuut ben ik gecontroleerd, worden er vragen gesteld, krijg ik op mijn kop, want ik doe dat en dat en dat verkeerd.  Ik voel me precies terug een klein kind die in de hoek moet staan.  Financieel ben ik al helemaal niet vrij

Je kent het wel, dat gevoel, die ervaring.  Zo druk bezig zijn met wat je aan het doen bent, zo erin opgaan en alle tijd uit het oog verliezen, ook je omgeving vergeten, niet veel merken van rondom jou.  In een normale, gezonde wereld, zouden we dat mindfulness kunnen noemen,  In mijn wereld, noemen we dat dan een roes.  Niets kan me storen, mijn ogen gefixeerd op het scherm, mijn oren luisteren aandachtig naar enkel de geluiden die de kast, of de tafel met het balletje, produceren.  Minuten verstrijken, en zelfs uren verstrijken... Enkel af en toe, schrik ik even op bij een geluid of een schaduw langs het venster, want dan moet ik vlug verstoppen waar ik mee bezig ben...  En oo wee, als het inderdaad iemand is die me komt storen.... Uit mijn spel, weg alles die ik "opgebouwd" had, want nu de slechte rondes voorbij zijn, moeten de goede nu wel aankomen... toch? Uren kon ik spelen, zonder iets anders te merken, zonder zelfs maar te weten of de zon scheen, of het pijpenstelen r

 Twinkel, twinkel mooie kast.. april 2021 Overmand door verdriet... Voor de honderste keer, zoals elke dag, check ik overal, facebook, instagram, whatsapp, wanneer hij online is geweest. Wenste ik dat die stomme gsm zou rinkelen, of pingen! En stel ik me voor wat hij nu aan het doen is. Ik rij een toertje met de auto voor ik mijn dochter ga oppikken. Altijd maar dat zelfde ommetje, 10 keer, 15 keer... Met mijn muziek loeihard. Altijd tranen..  Ik loop zo verloren..  Maar die avond zou mijn leven veranderen. Voorgoed.  Grote pot met Euromillions! Woohoo, ik doe effe online een Quick pickje van 2,50 euro. Want het zijn toch altijd deze die winnen, niet?  Terwijl ik bezig ben, zie ik dat je online ook kraslootjes kan kopen, en spelletjes kan spelen waarmee je geld kan winnen. Oké, waarom niet.. ?  Honderd euro verder, denk ik, jezus, hier valt toch ook niets te rapen. En plots komt die gedachte in mijn hoofd. Een gedachte die ik nog nooit eerder had gehad. Waarom surf je eens niet naar ee

 Dromen...  Ik had er zoveel... ik héb er zoveel. Want die zijn er nog. Maar die zijn momenteel even van een andere aard. Sommige dromen heb ik kunnen waarmaken, zoals het krijgen van mijn dochtertje.  Andere dromen had ik waargemaakt, en heb ik de verdoemenis in geholpen.  Na mijn scheiding, heb ik jarenlang naast mijn full time job, waar ik ook heel wat overuren presteerde, een flexijob in de horeca uitgeoefend. Drie maal per week.  Ik werkte keihard, maar ik was wel gelukkig, want ik werkte naar een droom toe, het kunnen kopen van mijn eigen huis.  Financiële onafhankelijkheid bereiken, iets waar ik zo erg naar streefde...  En het lukte me aardig!  Iets waar ik heel vaak aan denk, is hoe ik vroeger thuiskwam. Mijn eerste werk was altijd de brievenbus legen, en mocht er een betaling inzitten, was die betaald nog voor ik mijn jas uittrok.  Ik was vrij, behalve de lening voor mijn huis, was er niets die ik moest afbetalen. Alle factuurtjes werden meteen vereffend. Ik droom van die dag,

 Ik ben zelf niet zo'n dichter, maar lees ze wel graag.  Vaak zit er heel veel verborgen emotie, maar vaak biedt het ook een troost...  Dees gebedje vond ik toevallig, en het is zo mooi, dat ik het graag deel met jullie.  "In de wereld zullen jullie het zwaar te verduren krijgen, maar houd moed! Ik heb de wereld overwonnen! " - Johannes 16:33 Vader God, dank U dat niets waar wij mij worstelen, onmogelijk is voor U om te overwinnen.  U staat boven alle dingen, en alle dingen bestaan tezamen door U.  Deze periode is voor ons allen zwaar, maar in het bijzonder voor onze broers en zussen die strijden tegen verslaving. Help hen te beseffen dat hun strijd niet hun identiteit of waarde bepaalt.  Zij zijn Uw kinderen, geroepen door Uw naam, en apart gezet voor Uw doel.  Laat hen zien dat hun boeien verbroken zijn.  Help hen om verleidingen te weerstaan zodat ze de volheid van Uw leven kunnen omarmen.  Geef ze Uw kracht om terug te vechten als ze zich overweldigd voelen, en breng

Heel vaak, denk ik terug.. Denk ik terug aan, waar was ik, drie jaar geleden deze tijd, hoe stond ik toen in het leven.  Wow... wat een verschil.. enkel geluk lag op mijn pad.  Zwanger van mijn eerste en enige kind, mijn langverwachte dochter..  Ik ben bewust moeder geworden, want eind de dertig, en geen prins in mijn leven, mja, die klok tikte wel heel erg luid...  Dus, werd ik maar alleen zwanger :-)  Eind december 2019, drie maanden zwanger, ik vergeet die dag werkelijk nooit. We waren net aangekomen op onze bestemming, mijn ouders, haar zus met haar hele gezin, en mezelf met baby in de buik.  We zouden de feestdagen doorbrengen samen in een huisje in een park in Zeeland. Net aangekomen en ik krijg een ping binnen op mijn gsm, ola!! Ik had me een tijdje voor mijn zwangerschap, eens ingelogd bij een online dating platform, maar was er om duidelijke reden niet meer actief op.  Het berichtje komt daar vandaan, en nieuwsgierig neem ik een kijkje.  Man, 48, dicht in de buurt van waar ik

 Van hemel naar hel...  Ik ben bijna 40, en op dit moment totaal gebroken, op het randje van een mentale afgrond...  en op het randje van fysiek instorten..  Op en neer, van grote hoop, grote positiviteit, naar diep verdriet, zoveel frustratie, en vooral zoveel spijt.  Op en neer, van ik gok nooit meer, naar misschien moet ik toch nog eens een kansje wagen..  Op en neer, van blijheid omdat ik werk aan mezelf en vooruit wil, naar boosheid, omdat het te traag gaat, omdat ik wil terugkeren in de tijd, omdat ik wil wakker worden en dit nooit gebeurd was..  Zal dit ooit verdwijnen?  Ik ken het antwoord op de vraag, die niet zo simpel is..  Het is niet een volle ja, en zeker ook geen volle nee, een verslaving gaat samen met je, hand in hand, de rest van je leven. DE REST VAN JE LEVEN.  Altijd op de loer, altijd om de hoek.. Ik huil, tranen met tuiten, want ik voel me soms zo ontzettend alleen. Zo onbegrepen.  Mensen die dicht bij mij horen te staan, willen soms echt niet horen, op welke donk

  Rien ne va plus.... de titel die geen verdere uitleg nodig heeft... De woorden die vroeger zoveel opwinding veroorzaakten, en vandaag een geheel andere betekenis hebben gekregen voor mij... Deze blog wordt geschreven onder een pseudoniem, Jessie Kerkhof, echter misschien, zal ik na verloop van tijd mijn echte identiteit onthullen.  Mijn echte identiteit onthullen, omdat ik mij niet meer schaam over mijn problematiek, deze vreselijke ziekte, die zoveel mensen treft, maar waar zoveel mensen met niemand over praten.  Omdat mensen met deze verslaving, een stempel krijgen, hun hele identiteit wordt deze verslaving, terwijl dat helemaal niet zo is. Mensen met deze problematiek, worden raar aangekeken, zijn "slechte" personen, hebben geen wilskracht of discipline, en zijn zwak! Je bent een paria... een melaatse...  Zo onterecht... zo onbegrepen zijn wij, die getroffen worden door deze verslaving. Terwijl wij juist hulp nodig hebben, steun, liefde, wij willen dit niet! Maar heel va