Van hemel naar hel...

 Van hemel naar hel... 

Ik ben bijna 40, en op dit moment totaal gebroken, op het randje van een mentale afgrond... 
en op het randje van fysiek instorten.. 

Op en neer, van grote hoop, grote positiviteit, naar diep verdriet, zoveel frustratie, en vooral zoveel spijt. 
Op en neer, van ik gok nooit meer, naar misschien moet ik toch nog eens een kansje wagen.. 
Op en neer, van blijheid omdat ik werk aan mezelf en vooruit wil, naar boosheid, omdat het te traag gaat, omdat ik wil terugkeren in de tijd, omdat ik wil wakker worden en dit nooit gebeurd was.. 

Zal dit ooit verdwijnen? 
Ik ken het antwoord op de vraag, die niet zo simpel is.. 
Het is niet een volle ja, en zeker ook geen volle nee, een verslaving gaat samen met je, hand in hand, de rest van je leven. DE REST VAN JE LEVEN. 
Altijd op de loer, altijd om de hoek..

Ik huil, tranen met tuiten, want ik voel me soms zo ontzettend alleen. Zo onbegrepen. 
Mensen die dicht bij mij horen te staan, willen soms echt niet horen, op welke donkere plaats ik mij bevind. Ze willen niet zien, niet horen, dat ik niet OK ben. 
Als puntje bij paaltje komt, ben je alleen.. Moet je dit alleen doen.

Dit is mijn emotie van de dag, van de afgelopen dagen. Is dat realiteit, ik denk het niet. 
Er zijn wel degelijk mensen in mijn omgeving, die heel hard inzitten met mij, die mij steunen waar ze kunnen, die alles doen om mij erbovenop te helpen. 
Maar toch... soms zeg je ook niet alles.. Vooral aan die mensen, die je zelf ook geen pijn meer wilt doen, uit angst, angst dat ze zelf eraan onderuit gaan.. 

Voor die mensen zwijg ik soms... 

Ik zit me af te vragen, waar ik volgend jaar deze tijd zal zijn, hoe het met mij zal gaan. 
Mijn leven moet er echt anders uitzien. Eerlijk... ik sta echt op de rand van een immense val, een val als nooit tevoren.. Ik voel me kantelen, en uit alle macht probeer ik het tegen te houden.
Ik wil niet vallen, ik wil springen, maar ik zit vast. 

Op vandaag stel ik me de vraag, of het toch niet beter was geweest om te kiezen voor een opname, zes maanden geleden, toen alles is uitgekomen.
Dat was de keuze van mijn familie.. zij geloofden in een opname. Ik niet, ik was ervan overtuigd dat een opname mij verder de put in zou duwen.
Weg van mijn geliefde dochter, weg van mijn familie, niet kunnen werken waardoor ik financieel nog dieper zou raken en waarschijnlijk, nee, zeker, failliet zou gaan.
Heel ver weg, want zoek maar eens een speciale opname faciliteit waar ze je als gokverslaafde kunnen helpen. 
Overal is er hulp voorzien, om elke hoek, voor alcoholverslaving, drugsverslaving, whatever van verslaving, hulp is in de buurt... Behalve voor deze stille doodmaker, de gokverslaving... 
Begin maar...
Dus nee, ik wou dit niet. 

Vandaag voel ik me zo erg gebroken, dat al die argumenten, me nog weinig kunnen schelen, en ik me afvraag, of het niet beter zou zijn. Even weg van de wereld, weg van alle triggers, weg van alles die me triest en boos en gefrustreerd maakt. Gerust gelaten worden... 

Een stemmetje in mijn hoofd zegt, Jessie, dit is vluchten. Je hébt hulp, je staat niet alleen, je zal weg zijn van alles, dus ook van de positieve dingen.
Ik kan het ook niet, financieel is het onmogelijk.. Ik ga failliet als ik mij laat opnemen. 
Dus klopt, vandaag niet zo'n positieve post, maar dit hoort er zeker ook bij. 
Alles komt goed, ik wil daarin zo hard geloven, en ergens doe ik dat ook.. 

Mijn dochtertje zit hier bij mij in de woonkamer, voor haar moet ik blijven strijden. 
Zij is mijn reden. 
Wat voel ik een immens verdriet, als ik naar haar kijk. Ik hoop dat ik alles kan goedmaken, dat ik ons leven terug beter krijg, dat ik het niet allemaal definitief kapot heb gemaakt..
Angst is een gevoel, dat ik al zo goed ken, bijna mijn vriend geworden. Angst heb ik elke dag... elk uur, en elke minuut.. 

Maar we gaan door, ook dit moment zal passeren. 
Morgen komt een betere dag... 

Liefs 

Jessie