Only the lonely

 Nu reeds een tijdje gokvrij... 

En het gekke is, ik raak er toch soms zo moeilijk vanaf in mijn hoofd. 

Mijn hoofd denkt nog vaak aan gokken, aan die mooie, luid tinkelende, fel gekleurde kast...

Mijn dikke vriend, die me zo hard in de steek heeft gelaten, die me zo belogen en bedrogen heeft. 
Mijn partner, elke dag, elk uur, elke minuut en elke seconde, 2 jaar lang. 
Hoe kan je die zomaar vergeten en loslaten? 

Maar het moest.
Het was een toxische relatie, eentje die heel vernietigend is, en eentje die 100% zeker mijn dood zou geworden zijn. 

Nu voel ik mij heel vaak alleen. Zonder mijn vriend, die mijn vriend niet is, maar mijn ergste vijand. 

Ik probeer heel hard om mijn leven te hernemen en alles te vergeten. 
Maar ik moet echt leren, dat alles vergeten niet kan. 
Want elke dag, draag ik zware gevolgen van wat er is gebeurd. Niet alleen financieel, maar zeker ook mentaal. 
Ik ben gebroken, nog steeds en soms heel erg. 
Spijt en schaamte maken me kapot vanbinnen. Onmacht en frustatie eten me op. 
Onbegrip, ook van mijn naasten die op de hoogte zijn, verscheurt me, maakt me radeloos, en wanhopig soms. 
Angst neemt mijn hart over, elke dag. 
Maar hoe kunnen ze het ooit begrijpen, hoe kunnen ze ooit de hel voelen die ik doormaak? 
Ik wens het hen zeker niet toe. Het is goed, dat ze het niet begrijpen. 
En ik probeer dat een plaats te geven. 

Iets moois is ook gebeurd afgelopen dagen.
Een lotgenoot heeft een tijd geleden een boek geschreven. 
En daar vind ik wel die herkenning.
Daar vind ik wel begrip, en op die manier ben ik beginnen beseffen dat ik helemaal niet alleen ben!
Het doet deugd, niet om die man zijn verdriet en radeloosheid te lezen, maar om de herkenning te vinden.
En om te weten, dat met die man, ook alles heel goed is gekomen. Maakt me keiblij!! 

Ik wens iedereen, die met verslaving te maken heeft, of heeft gehad, de kracht toe, om lotgenoten te vinden, en mekaar te helpen. 
Zoek hulp, overal waar je kan, het is er, soms diep verborgen, maar het is er... 

Only the lonely... not anymore... 

Liefs

Jessie