High up, High low

 Ik ben een jaar of 8. 
Een weekendnamiddag, ik denk een zondagnamiddag, mag ik bij de buren op de schommel. 
Schommelen was het liefste wat ik deed. 
Uren kon ik zwieren, op en neer, met de wind in het haar, en in gedachten verzonken. 

Zondagnamiddag, ben ik helemaal alleen in de voortuin van de buren, aan het schommelen. 
De zon is al laag en de stralen piepen overal, door duizenden openingen van de boom voor me. 
Schaduwen die met me meewiegen. 
En toen al, toen al kon ik wegzakken in melancholie. 
Een soort van tristesse die zich van me meester maakt, en ik voel, heel diep in mijn hart. 

Dat heb ik altijd gehad. Ook in periodes in mijn leven die heel goed gingen en ik heel erg gelukkig was, kon ik zo'n momenten hebben. 

De mooiste momenten van de dag, de momenten dat ik het meeste "voel", zijn bij zonsopgang en zonsondergang. De schemering eigenlijk. 
Misschien omdat het zo'n vergankelijke momenten zijn... 

Het is ergens ook mooi. Dat intense voelen. 
Where the mind sees tragedy, the soul finds beauty. 

Ergens in mijn achterhoofd, heb ik door zo'n intense momenten, altijd wel het idee gehad dat er iets "mis" is met mij. 
Maar nu noem ik dat eerder, iets "anders", misschien wel iets "bijzonder". 
Dat diepe voelen, de intensiteit die ik in mijn gevoelswereld kan beleven. 

Sinds mijn verslaving, is dat iets anders. Iets lelijks geworden. 
High up and high low. 
Heel hoog, in de wolken, kan ik de wereld aan en ik ga alles waarmaken, ik ga slagen, ik ga dit en ik ga dat. 
En met een vingerknip, kan het zo hard keren. 
Heel laag, ontzettend diep kan ik vallen.
En dat is niet meer die mooie melancholie, maar wanhoop, echt diepe wanhoop.
Het is niet meer mooi, maar beangstigend. Het maakt me bang. 
Dat immense verdriet, dat uitschreeuwen van de pijn in mijn diepe ziel, dat helemaal verscheurd zijn, gieren van het huilen, en totale ontreddering voelen. 

Het is misschien zelfs erger geworden sinds ik gokvrij ben. 
Misschien omdat alle besef er nu is, en de roes is uitgewerkt. 
Het inslaat als een bom. BOOM. 
En daar ga ik, in vrije val....

Ik sta altijd terug recht. ALTIJD. 
Kalmte komt terug over me, en altijd, vind ik terug de moed, de kracht, een OERkracht, om terug te slaan.
Mijn demonen te verslaan. 
Je weet maar hoe sterk je bent, tot sterkt zijn je enige optie is.. 

Op een dag.
Op een dag zal het terug de mooie melancholie zijn. 
Ik weet het zeker. 
Opgeven is niet een keuze die ik heb, of zelfs wil hebben. 
Want weet je, ik LEEF echt graag.
Ik hou van het leven. Van alles die het te bieden heeft. Ik zie mezelf nog steeds graag, en ik hou van mijn eigen intensiteit :-)

En misschien, op een andere dag, zal ik iets voor iemand kunnen betekenen die dezelfde demonen moet in de ogen kijken. 

Vergeet het niet, denk eraan, dat zonder schaduw, er geen licht is. 
Dat zonder de mooie, maar soms donkere wolken, er ook geen zon is. 

Liefs

Jessie x