In the open...

-

 Zal ik mezelf kenbaar maken... of wacht ik nog even...

Met een bang hartje, maar een drang om het te vertellen, mijn verhaal te vertellen, besluit ik een aantal mensen deze blog te laten lezen. 
Bibberende hand, kloppende keel....ik tik en tik en tik... en dan moet ik besluiten. 
Enter of geen enter. Send of geen send. 

Ik duw gewoon, voila, bericht en link vertrokken. 
Snel klets ik mijn laptop dicht want ik durf niet meer te kijken. 
Lezen ze mijn bericht? Lezen ze de blog? 
Gaan ze iets terugsturen? 

Of had ik het beter toch niet gedaan? .... 

Op en neer, weg en weer, nerveus door mijn woonkamer. Tiktok, Tiktak. 
Al 5 minuten voorbij... 
Zou ik toch eens kijken? 

Waarom wou ik het nu weer vertellen? 
Juist ja, omdat ze mij dan ZIEN, want wat is gebeurd, zal voortaan altijd een deel van mij blijven. 
En onwetendheid en geheimen, is iets waar ik eigenlijk liever vanaf wil...

Tegenover bepaalde personen is het ook een beetje in het reine komen met hen. 
Hen laten begrijpen waarom ik was hoe ik was de laatste 2 jaren. 
Misschien een beetje op zoek ook naar vergiffenis? 

Als ik uiteindelijk terug mijn Messenger open, dan zie ik berichtjes.. 
En allemaal, één voor één, zijn ze positief. 
De ene had al een vermoeden, de ander was geschokt , maar allemaal, waren ze positief tegenover mij. 
Allemaal boden ze mij een luisterend oor, een helpende hand. 

En van allemaal kreeg ik vergiffenis... 
Niet alleen vergiffenis, maar ook vriendschap, en mededogen. 

Misschien moeten we toch wat meer het goede in mekaar zien, het beste. 
Misschien moeten we wat meer geloof hebben, vertrouwen, in onze vrienden, in onze familie. 

Alleen zijn is voor mij nu echt wel voorbij. Had ik maar eerder gesproken, maar ik ben ontzettend dankbaar. 
Dankbaar voor wie mijn vrienden zijn, dankbaar dat het besef is gekomen, dat mensen mensen zijn, en je echt wel willen helpen, en er zijn voor je. 

Je alleen voelen, met waar je ook mee worstelt, is eigenlijk een keuze. 
Een keuze die meestal ingegeven is door angst.

Maar vergeet het niet, angst is de grootste levensremmer...

Liefs

Jessie x

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Mensen

-
 Familie, vrienden, alle mensen die het weten, hebben mij geholpen in mijn herstelverhaal, en doen dat ook nog steeds.  De ene op een andere manier dan de andere.  Enkele mensen houden mijn financiën in de gaten, anderen zijn er eerder mentaal en emotioneel.  Ik ben super, super dankbaar voor alle mensen die er voor me geweest zijn, en nog steeds zijn.  Maar soms.... komt er ook heel wat frustratie opborrelen bij mij.  Mensen denken dat het alleen om geld gaat, maar eigenlijk is het belangrijkste van deze reis, een gezonde, sterke,  emotionele en mentale wereld voor mij.  Zo weinig mensen vragen hoe het gaat met mij? Hoe ik het stel, hoe ik er mee om ga, hoe het lukt of werkt, de zelfhulpgroep, ....  Sommigen hebben het zelfs nog nooit gevraagd...  Ik ervaar op vandaag soms zoveel frustatie in mijn relaties.  Er zijn mensen, in mijn zeer nabije omgeving, die me zo klein en nietig kunnen laten voelen, me vernederen soms.  Mensen...
Read more »

Mijn zoete gewin

-
In een wereld, van kansen en spel Vond ik mezelf, in dat moment, wel. Gokken, een verleidelijke zucht Maar het bracht me dichter bij het licht, dat is mijn vrucht.  De rollende dobbelstenen en flitsende schijn, Leidden me, brachten me naar binnen, zo fijn.  Een eindeloze reis van vallen en opstaan,  Maar mijn herstelverhaal begon, ik liet het bestaan.  In die duisternis vond ik mijn kracht,  Met liefde en moed, elke dag is een pracht.  Vrienden, therapie en een helpende hand,  Samen vonden we de weg, naar het vasteland.  Nu sta ik sterk, met hoop in mijn hart Het zal me niet meer verscheuren, dat is mijn start.  Ik heb geleerd, ik ben gegroeid,  Mijn herstelverhaal, dat is waar ik in gloei.  Mijn leven is vernieuwd, mijn ziel is bevrijd,  Ik zal nooit meer toestaan dat gokken me leidt.  Met elke stap voorwaarts, elke dag een nieuw begin,  Omarm ik mijn herstel, mijn zoete gewin.  Love Jessie
Read more »

Afscheid

-
Een leuk deuntje swingt de radio uit...  Neemt me mee naar memory lane...  Naar toen ik 16 was.  Ik wil terug naar daar... maar dat leven heb ik gehad, en dat leven keert niet meer terug.  Wat dacht ik toen dat ik wereldwijs was :-) Werken op zaterdagavond in het restaurant waar ik geleerd heb wat vriendschap is, wat liefde is, wat "work hard play hard" is, en waar ik opgegroeid ben. Na de shift, dansend en swingend op de leuke ritmes van toen.  Gek, zonder zorgen, of ja, de zorgen van toen... Ben ik wel mooi genoeg in deze jurk?  En zit mijn haar toch zeker goed?  Wat een mooie jeugd, tienerjaren, heb ik gehad. Echt waar. Tien jaar later, 26, stevig in het leven, relatie, huis, (plus)kind, fancy job, alles lekker voor mekaar.  En nog steeds veel plezier naast het gewone dagelijkse leven.  Ik leefde mijn leven, vrij, zorgeloos, en vol waarden en normen, principes. En soms ook fel oordelend over anderen. Voluit en ongeremd met mijn ongezouten ...
Read more »