Gone

 Gisteren, in de namiddag, alleen thuis, word ik overvallen door een gevoel van angst. 
Ondertussen is het een tijdje geleden al, dat mij dat overkwam. 

Het is niet alleen angst, maar ook paniek, die me in m'n gezicht slaat. 
Zal ik er komen? Of zal ik falen? 

Zal ik ooit terug zorgeloos door het leven gaan, of zal ik tot het einde der tijden moeten leven met angst, paniek en verdriet? 

Ik moet naar buiten, uitbreken. 
Dus ik ga. Ik rij wat rond, stap ergens uit en wandel een paar straten door. 
Kijkend naar mensen. Een mevrouwtje met haar baby in de wandelwagen. Zou ze gelukkig zijn? 

Een ouder koppel op de fiets, zouden ze blij en zorgeloos kunnen genieten van hun oude dag? 

Mama's aan de schoolpoort, kwetterend, over niets. 
Zouden ze alles op een rijtje hebben en hun echt allemaal zo goed voelen als ze eruit zien? 

Ik kijk naar mensen en ik probeer ook te kijken naar mezelf. 
Want ik kan het niet zien, wie een masker draagt en wie niet. 

Kan iemand het zien dat ik een masker draag? Of denkt iedereen dat ik een gelukkige, zorgeloze mama ben? 

Vroeg in bed, met mijn kleintje naast mij, woelend, draaiend, mijn hart klopt in mijn keel en mijn buik zit vol vervelende vlinders. Niet de aangename kriebel, maar de nerveuse kriebel. 

Pingend licht mijn smartphone op. 
Iemand die ik ken van vroeger, heeft zichzelf van het leven beroofd. 

Niemand die wist hoe ongelukkig hij was, hoeveel pijn hij had. 
Niemand die hem nog kon helpen. 
Of hebben we met z'n allen de signalen genegeerd? 
Omdat we dachten dat het allemaal wel zo erg niet was, en dat het wel goed zou komen. 

Hebben we wel goed geluisterd? En gekeken? 

Wat moet hij eenzaam zijn geweest, en alleen. 
Pijn in mijn hart, tranen in mijn ogen, denkend aan die leuke, knappe, joviale man die nu niet meer is. 
Hij zag het niet meer... 
Hij zag het licht niet meer, hij kon zijn knopen niet ontwarren....

Een leven weg, omdat niemand hem echt zag? 

Vanmorgen schijnt de zon, ik kijk naar mijn paarse bloemen die vrolijk staan te bloeien in de ochtendzon. 
Maar vandaag... maakt het me niet blij....

Liefs 

Jessie