Afscheid

Een leuk deuntje swingt de radio uit... 

Neemt me mee naar memory lane... 
Naar toen ik 16 was. 
Ik wil terug naar daar... maar dat leven heb ik gehad, en dat leven keert niet meer terug. 

Wat dacht ik toen dat ik wereldwijs was :-)
Werken op zaterdagavond in het restaurant waar ik geleerd heb wat vriendschap is, wat liefde is, wat "work hard play hard" is, en waar ik opgegroeid ben.
Na de shift, dansend en swingend op de leuke ritmes van toen. 
Gek, zonder zorgen, of ja, de zorgen van toen... Ben ik wel mooi genoeg in deze jurk? 
En zit mijn haar toch zeker goed? 

Wat een mooie jeugd, tienerjaren, heb ik gehad. Echt waar.

Tien jaar later, 26, stevig in het leven, relatie, huis, (plus)kind, fancy job, alles lekker voor mekaar. 
En nog steeds veel plezier naast het gewone dagelijkse leven. 
Ik leefde mijn leven, vrij, zorgeloos, en vol waarden en normen, principes.
En soms ook fel oordelend over anderen. Voluit en ongeremd met mijn ongezouten mening en harde principes. 
Och, wat waren ze soms wreed en onterecht, en wat weet ik nu beter dan iemand ook... 
Oordeel niet, nooit... Degene zonder zonden en zo.... 

Dertien jaar later, het lijkt een heel leven, en dat is het ook. 
Tijdens deze jaren, heb ik zoveel hoogtes en zoveel laagtes gekend, dat het me duizelt. 
Mijn leven is plots een rollercoaster geworden. En niet eentje uit Plopsaland... 

Van een mooi, vol, blij en gelukkig hart, naar een hart die bobbelt van de littekens. 
Naar een hart die elke dag pijn doet. 
Die elke dag bang is. 

Naar een hart nog steeds vol liefde en dankbaarheid voor wat ik wel heb, maar wat ik soms eens durf uit het oog te verliezen. 

Wie ik was, is verdwenen, en die persoon komt nooit meer terug. 
Wie ik ben geworden, getekend door keuzes en ervaringen, is wie ik moet leren aanvaarden en liefhebben... 
Afscheid nemen, van wie ik was voor mijn verslaving, kost me veel moeite. Ik ben er nog steeds niet in geslaagd... 
Maar het moet. 
Want alleen dan, kan ik vanaf een nulpunt herbeginnen. 
Wijzer door alles wat is gebeurd, liefdevoller en zorgzamer, door alles wat ik nu weet, en vooral heel erg dankbaar, dat ik hier nog ben... Samen met haar, mijn liefste kind.

Waar is de kracht? De kracht die ik zoek, die ik zo hard nodig heb, om de versie van mezelf los te laten die ik ooit was, en de versie te aanvaarden die ik nu ben. En meer nog, te bouwen aan de versie die ik wil zijn. 

Waar is de kracht? Om nooit op te geven, om niet meer huilend aan mijn keukentafel te zitten schrijven. 
Om niet meer met zoveel pijn in mijn hart, te verlangen naar "mij", die niet meer is...

Waar is mijn kracht? 

Ik heb ze, ik weet het zeker, want ik voel ze soms zo sterk in mij woelen, roepen, vechten. 
Maar het is misschien nog te vroeg, of misschien vecht ik zelf nog te hard, want ze komt nooit voluit naar buiten. Ik heb ze zo nodig, mijn kracht. 

Misschien ben ik nog te verslagen, aangeslagen...? 
Heel bewust ben ik van mijn zwakte, van mijn kwetsbaarheid. 
En het slaat me hard. 
Op onverwachte momenten. Als ik naar mijn mama en papa kijk, of naar mijn kleine meisje, diep in haar ogen, geborgen in haar knuffel. Die puurste, onvoorwaardelijke, diepste liefde. 
Dan voel ik in plaats van kracht, teleurstelling en verdriet, angst en paniek, pijn ...

Misschien vind ik ze morgen, en stormt ze mijn ziel uit! Met volle, pure oerkracht. 
Misschien word ik morgen wakker, en ben ik terug 16...

Liefs

Jessie