Roes of mindful

Je kent het wel, dat gevoel, die ervaring. 
Zo druk bezig zijn met wat je aan het doen bent, zo erin opgaan en alle tijd uit het oog verliezen, ook je omgeving vergeten, niet veel merken van rondom jou. 

In een normale, gezonde wereld, zouden we dat mindfulness kunnen noemen, 

In mijn wereld, noemen we dat dan een roes. 

Niets kan me storen, mijn ogen gefixeerd op het scherm, mijn oren luisteren aandachtig naar enkel de geluiden die de kast, of de tafel met het balletje, produceren. 
Minuten verstrijken, en zelfs uren verstrijken...
Enkel af en toe, schrik ik even op bij een geluid of een schaduw langs het venster, want dan moet ik vlug verstoppen waar ik mee bezig ben... 
En oo wee, als het inderdaad iemand is die me komt storen.... Uit mijn spel, weg alles die ik "opgebouwd" had, want nu de slechte rondes voorbij zijn, moeten de goede nu wel aankomen... toch?

Uren kon ik spelen, zonder iets anders te merken, zonder zelfs maar te weten of de zon scheen, of het pijpenstelen regende...
En dan kwam dat moment, dat ik toch echt moest vertrekken, mijn dochter ophalen naar de crèche. 
Dan kon ik daar zo toekomen en andere mama's of papa's zien, en plots bewust worden van de wereld. 
Plots bewust worden van andere mensen, van de zon of de regen. 
Precies terug wakker worden... 

Ik wou dat ik voor altijd dat gevoel kon vasthouden, maar helaas vervaagt het telkens snel. 
Dat gevoel, van echt bewust iets zien, horen en voelen, en je IN LEVEN voelen, in plaats van een marjonet aan het touwtje van de casino's. 

Want telkens dat gevoel er is, dan weet ik dat mijn roes, mijn mindfulness, niet OK is. 
Mijn roes, maakt mij niet gelukkig, mijn roes laat mij dieper vallen, telkens opnieuw.

Casino's, de legale dealers van mijn product, mijn product die mij kapot maakt, bijna kapot heeft gemaakt...
Want vandaag, vandaag kruip ik terug recht. 

Vergeet nooit, echt nooit nooit nooit, dat je elke seconde, elke minuut, elke nieuwe dag, een nieuwe kans krijgt om het beter te doen.
Dat is het mooie van dit leven, op elk moment kan je ZELF besluiten om met een propere lei te beginnen, om jezelf te vergeven, op te staan, en te knokken en te vechten en alles te geven, om deze gevaarlijke demon te verslaan. 

Elke dag komt de zon op, elke dag draait de wereld door, elke dag die je doorbrengt in de macht van de roes, is een verloren dag.
Die dagen moet ik achter mij laten.. 
Ik probeer echt heel erg bewust te kijken naar dingen, zoals gisteren, wandelde ik door de gang van het gebouw waar ik werk, en de zon scheen laag door de ramen en wierpen een leuk schouwspel van licht en schaduw op de vloer en het meubilair. 
Even blijven staan en het in mij opnemen, en even voelde ik me een beetje vrijer, voelde ik bijna de wind door mijn haar terwijl ik met een vrolijke tred op het glinsterende voetpad naar huis loop.
Vol vertrouwen en vol hoop, vol vreugde. 

Liefs 

Jessie